Onder de huidige omstandigheden zijn we overdonderd door een natuurlijke situatie, die vraagt om aanpassingen en een mindswitch. Een mindswitch en bijbehorend gedrag die complicaties en verergering van de situatie kunnen voorkomen.
Bij een bevalling is je mindset ook enorm van belang.Ik inspireer je graag met hoe ik de mindswitch maakte van werk naar bevalling en een mindset aannam, die heeft bijgedragen aan het voorkomen van complicaties en een bevalling van 7 uur bij mijn eerste kind.
‘Maandag, 1e dag van mijn zwangerschapsverlof, in de planning: laatste mailtjes versturen, out-of-office aanzetten en gaan kijken wat er nog valt te regelen voor de komst van de baby. Dat laatste is aardig wat, want ‘ik ga 5 weken van tevoren met verlof, dus dan heb ik nog wel genoeg tijd’.(Bijvoorbeeld om het wiegje te schilderen..)
Alleen om half 8 word ik wakker en moet ik naar het toilet. Mm.. dit is nu alweer de zoveelste keer. Dit wordt wel erg vaak en het voelt ook wat anders. Mm.. ruikt dit nu wat anders? Mm.. dit ruikt wel wat zoeter. Het zal toch niet..
Nee, dit wil ik niet, dus het is het niet! Ik ben pas 35weken en 3 dagen zwanger, dus dit kan niet.Nee, dit kan niet, want het is voor de baby te vroeg;Nee, dit kan niet, want ik ga in mijn verlof nog genieten van de zwangerschap en contact maken met mijn kleintje. Nee, dit kan niet, want ik moet nog zoveel voorbereiden voor de baby en de babykamer!En vooral kan dit nog niet, want ik mag nu nog niet thuis bevallen en daarmee zou mijn droombevalling in duigen vallen. Dus gewoonweg: NEE!
Ik ga gewoon terug in bed en doe net of ik niets merk. Hup! Deken over mijn hoofd en negeren die gebroken vliezen!
Ok. Dat duurde 10 minuten. 10 minuten waarin ik in mijn gedachten afscheid nam van de door mij gedroomde thuisbevalling. 10 minuten waarin ik me voorbereidde op een ziekenhuisopname van mijn baby’tje en 10 minuten waarin ik duidelijk voor ogen haalde welke elementen voor mij nog meer belangrijk waren tijdens de bevalling. Daar ging ik me nu op focussen. Zodat ik samen met mijn man de regie kon behouden. En met die gedachte kon ik me overgeven aan deze nieuwe situatie.
Toen gaf ik gehoor aan het gevoel van het lekkende stroompje in mijn onderbroek en stapte uit bed. Als mijn lichaam nu al klaar was met de zwangerschap en mijn kindje te nieuwsgierig naar de wereld, dan kon ik daar maar beter ook met mijn hoofd in mee gaan en mijn gedrag op aanpassen!’